کارشناس بیمه آتش سوزی به منظور بررسی سیستمهای اعلام حریق باید آشنایی کامل با سیستمهای اعلام حریق داشته باشد و در بازدید از این سیستم‌ها، نکات ایمنی را به منظور کاهش خسارات حاصل از آتش سوزی به بیمه گزاران انتقال دهد.
تشخیص قابل‌اعتماد و سریع آتش‌سوزی یک عامل مهم در کاهش تلفات و خسارات ناشی از آتش‌سوزی است. سیستمهای اعلام حریق آتش‌سوزی حضور آتش را حس می‌کند و وارد عمل می‌شود.
در این مقاله درباره‌ی سیستمهای اعلام حریق حرارتی توضیح داده‌شده است.
سیستم های اعلام حریق و اطفاء حریق خودکار
سیستم های اعلام حریق بر اساس اصول فیزیکی مختلف کار می‌کنند، بنابراین حساسیت‌های مختلفی به انواع سوخت و حریق نشان می‌دهند. در بیشتر مواقع انواع سیستمهای اعلام حریق، باید بر اساس نوع و اندازه تشخیص داده شوند و به نیازها پاسخ دهند.
سیستمهای اعلام حریق حرارتی
یک سیستم اعلام حریق حرارتی دماهای بالای غیر نرمال را احساس می‌کند. در این صورت واکنش نشان داده و وقوع حریق را گزارش می‌دهد. سیستمهای اعلام حریق حرارتی به‌منظور هشدار خطر آتش‌سوزی به دودسته زیر تقسیم می‌شوند:
سیستمهای اعلام حریق حرارتی ثابت
حسگر این‌گونه دستگاه‌های اعلام حریق ثابت دمایی بر اساس دمای از پیش تعیین‌شده و ثابتی عمل می‌کند زمانی که دمای عنصر عملیاتی آن، به یک مقدار از پیش تعیین‌شده برسد کار می‌کند. ازآنجاکه یک تأخیر حرارتی وجود دارد، دمای هوای اطراف بالاتر از دمای خود آشکارساز، هنگام کار است. وسایل اعلام حریق حرارتی از نوع دمای ثابت، باید حلقه‌های مقاومت آن‌ها طی 6 ماه اندازه‌گیری و بررسی شود.
اجزای سیستم های اعلام حریق دمای ثابت
شامل دو فلز که کارایی مختلف برای انبساط دمایی دارند (دوفلزی)، یک مقاومت الکتریکی که مقاومت آن به‌عنوان تابعی از دما تغییر می‌کند (هدایت الکتریکی)، یک فلز مخصوص که به‌سرعت در نرخ‌های دمایی معین ذوب می‌شود (آلیاژ قابل‌انعطاف) و دارای دو سیم حامل جریان جداشده است که سیم‌ها (کابل حساسیت دما)، یک ارتباط الکتریکی ایجاد می‌کنند.
وسایل اعلام حریق حرارتی ثابت از نوع نقطه‌ای نیستند و به آزمودن‌های گرما نیاز ندارند زیرا عنصر حسگر به‌وسیله‌ی آزمایش تخریب می‌شود. این سیستم اعلام حریق حرارتی ثابت باید هر شش ماه ازنظر هدایت الکتریکی آزمایش شود.
به‌عنوان‌مثال در برخی از آشکارسازهای دمای ثابت از فلز زود گداز که تحت تأثیر دمای مشخصی ذوب می‌شود استفاده می‌گردد که پس از عمل نمودن برای بهره‌برداری مجدد باید فیوز یا همان فلز زود گداز را تعویض نمود. البته امروزه اغلب وسایل اعلام و اطفاء حریق دمای ثابت از مکانیسم‌های ترمیستوری یا بیمتالی برخوردارند که برای راه‌اندازی مجدد نیازی به تعویض یا تمهیدات خاص دیگری ندارند.
سیستمهای اعلام حریق حرارتی حساس به تغییر سریع حرارتی
سیستم های حرارتی افزایشی بر اساس افزایش دما تحریک می‌شود؛ بنابراین دو عامل افزایش دما و مدت‌زمان آن در عملکرد اعلام حریق مؤثر است. معمولاً این میزان افزایش دما 8.3 تا 13.9 درجه سلسیوس در دقیقه است.
صرف‌نظر از میزان افزایش دما، این دستگاه اثر تأخیر حرارتی را که در اعلام حریق ثابت دمایی وجود دارد کاهش می‌دهد.
اجزای سیستم های اعلام حریق نرخ افزایشی
سیستم های اعلام حریق حرارتی نرخ افزایشی (ROR) با افزایش سریع دمای عنصر از 7/6 تا 8/3 درجه سانتی‌گراد (12 تا 15 درجه کلوین) در دقیقه افزایش می‌یابند، این سیستم اعلام حریق، دارای دو حسگر ترموکوپل یا ترمیستور حساس به حرارت است. یکی از ترموکوپل‌ها (حسگرها) گرمای منتقل‌شده توسط انرژی تابشی را کنترل می‌کند درحالی‌که دیگری به دمای محیط پاسخ می‌دهد.
افزایش نرخ دما در واحد مشخصی از زمان موجب تحریک حسگر بیرونی و ایجاد عدم توازن بین دو حسگر و فعال شدن دستگاه اعلام حریق می‌شود. این سیستم در دماهای بالا فعالیت دارد.
همچنین سیستم اعلام حریق حرارتی افزایشی دارای یک لوله پنوماتیک با قطر کوچک هست که در یک سیستم اعلام حریق با دیافراگم و اتصالات تنظیم‌شده، برای ایجاد فشار در یک فشار از پیش تعیین‌شده خاتمه می‌یابد، همچنین دارای یک سیستم تشخیص برای دریچه‌های کالیبره شده است که تغییرات طبیعی دما را تنظیم می‌کنند.
این دستگاه دارای یک عنصر فلزی درون لوله و یک مکانیسم تماس همراه است که تمایل به گسترش اتصالات دارد که در یک نقطه خاص از طویل شدن، اتصالات آن بسته می‌شود. دومین عنصر فلزی درون لوله، یک نیروی مخالف را بر اتصال وارد می‌کند و تمایل به باز نگه‌داشتن اتصالات دارد.
سیستم اعلام حریق حرارتی دارای سرعت عمل بالاتری نسبت به سیستمهای اعلام حریق حرارتی ثابت است.
آرمان سنجش شبکه یکپارچه کارشناسان کشور
